Het was alweer een jaartje of 10 a 12 geleden dat ik in een “busje “ had gereden. Ik weet het niet eens meer precies wanneer de laatste keer was, maar het was waarschijnlijk wederom een ouwe aftandse, afgetrapte gehuurde budgetrammelbak om een vriendje of vriendinnetje te helpen verhuizen die zelf geen rijbewijs had of niet in zo’n grote “vrachtwagen” durfde te manoeuvreren door de kleine straatjes van Utrecht. Door de jaren heen, als kilometervreter, ben ik een redelijke aversie gaan ontwikkelen tegen het fenomeen “busjes rijders”. Altijd als er weer eentje zat te kleven op de linkerbaan, of als ze weer eens zaten te snurken en ze hun dooie hoek niet in de gaten zaten te houden dacht ik dingen in de trend van: “ga eens aan de kant met je rammelbus” en “word eens wakker medeweggebruiker”. Maar meestal dacht of riep ik dat dan hardop in iets minder beschaafde termen.

Arie Koomen en ik touren met onze cabaret voorstelling “pompen” door het hele land en daarvoor had ik al speciaal een Berlingoootje aangeschaft. Die leek groot en ruim genoeg voor onze plannen. Echter, toen ik bedacht had dat we een heuse houten replica van een benzine pomp als decor mee moesten nemen en Arie besloot dat we twee mega grote verticaal hangende banners moesten hebben op het toneel bleek mijn kleine-bejaarde-Berlingo-wagen te klein geworden. Wat te doen? In paniek belde ik wat vrienden om raad, waarvan 1 mij zelfs een hele oude Mercedes-camper aanbood uit 1970. Helemaal te gek natuurlijk maar omdat meneer Koomen geen rijbewijs heeft leek me dat een beetje een tijdrovende oplossing wanneer ik hem elke avond na de show thuis moest brengen in Almere met 90 km per uur.

Uiteindelijk kwam ik via mijn werk voor AutoWeek terecht bij Lia Herzog van Volkswagen Bedrijfswagens Nederland, die mij met raad en daad en met een heuse bus de oplossing bood. Sinds 10 februari mogen Arie Koomen en ik in een splinternieuwe, over de top met ons zelfportret bestickerde Volkswagen Transporter van de 5e generatie gebruik maken. Yeah!!! En wat voor een Transporter?! We hebben nu een hele dikke 180 pk-sterke bak onder onze edele delen en ik kan u zeggen en dat valt niet tegen.Wat een ongelofelijk chique wagen is deze bus. Nu wij er een klein maandje in gereden hebben moet ik mijn beeld van de “busjesrijders” een beetje bijstellen. Ineens begrijp ik waarom veel busjes ook gewoon links rijden en willen inhalen en dat als een busje 120 rijdt hij nog lang niet aan z’n top zit. Want het “busje” is de laatste 20 jaar geëvolueerd tot een volwaardige luxe wagen. Arie en ik wisten niet wat we meemaakten. Wij werden beiden stil, (en dat is niet snel) van het enorme comfort en het bedieningsgemak en vooral ook van de souplesse en de rust en stilte waarmee deze bolide zich over het asfalt beweegt. Sinds drie weken moet ik mezelf ook bij het type “busjesrijders” rekenen en ik merk dat ik al heel snel gewend raakte om deze T5 als een normale personenauto te rijden. Je vergeet gewoon dat je in een busje zit.

Jarenlang dacht ik dat alleen een Range Rover of een Discovery of een Toyota Landcruiser zoveel volume en luxe tegelijk konden leveren. Maar ik ben totaal verrast door het totaalplaatje van deze Volkswagen Transporter, want dat rijdt als een hele luxe SUV. Nu moet ik ook zeggen dat de officiële nieuwprijs van deze kar ook niet gering is. Want deze luxe uitvoering die wij mogen lenen kost toch wel 71.000 eurovriendjes. En da’s niet gering. Hoewel dat natuurlijk wel nog steeds minder dan de helft is van een Landrover of Toyota.... en de T5 is nog groter!

Ik heb in mijn leven al aardig wat heftige, dure extreme bakken mogen rijden voor mijn werk maar ik geloof niet dat ik ooit zoveel toffe reacties heb gekregen als op deze bus. Heel Nederland lijkt gek te zijn van de Volkswagen  Transporter.
Ik heb natuurlijk een ongelofelijk Rock en Roll leven. Ik rijd van stad naar stad en speel in alle theaters in het land die allemaal afgeladen vol zitten met fans.
In onze kleedkamers moeten altijd standaard voor ons klaar staan staan : Flessen Whisky, drugs en schalen vol met alleen de groene M&M's. En minstens 5 nakende vrouwen liggen elke avond in onze kleedkamers op ons te wachten in bedden omdat die de hele tijd iets van ons willen. Als dat namelijk niet het geval is gaan we direct weer weg en spelen we die avond niet. Keihard zijn we daarin.
Elke avond weer staan er tienermeisjes te gillen bij de artiesten ingang wanneer we aankomen en weggaan en die wij altijd strak negeren omdat we niet weer in allerlei schandalen en rechtzaken verwikkeld willen raken. Tis een mooi leven maar ook best heel zwaar, vergis je niet. Het is knalhard werken en je raakt keihard vervreemd van de "gewone-mensen-wereld". Het leven van een cabaretier is niet noodzakelijkerwijs gemakkelijk.

Dus.....

Van de week was ik bij de Lidl voor WC-papier. Mijn vrouw heeft de huishoudelijke taken strak verdeeld en één van mijn taken is het kopen, halen en naar huis brengen van WC-papier . Nu is dat met onze Transporter-bus een feest.
Met zoveel opbergruimte is het natuurlijk ideaal om bulk goederen te vervoeren.
Want ik ga het liefst zo min mogelijk met WC-papier  over straat.
Op één of andere manier denk je toch als je iemand met wc-rollen ziet lopen aan je weet wel... nummer 2, van kakkestein, poepeloerie, etcetera.
En wat ik dan ook altijd heb is dat je dan die persoon die je ziet lopen met het wegwerppapier toch in een flits in je hoofd op een plee ziet zitten persen. Je kan er niets aan doen, dat beeld schiet gewoon in je kop. Hoe dan ook, ik parkeerde onze bus tegenover de Duitse-budget-winkel zodat ik zo min mogelijk met die megaverpakkingen over straat hoefde. Toen ik met 4 kuub WC-rollen  jonglerend naar buiten kwam lag er een man plat op zijn buik achter onze bus met zijn hoofd onder de bumper. Wat krijgen we nou, dacht ik. Ik liep erheen en vroeg of alles okidoki was?
Hij krabbelde overeind, liep naar me toe en met een brede grijns op zijn gezicht stak hij me de hand toe. Ik schudde zijn hand terwijl ik de 10 kuub WC-papier  nog in mijn armen had. In gebrekkig Nederlands maakte hij me duidelijk dat ie de bus aan het bekijken was en helemaal geweldig vond. In hetzelfde gebrekkige Nederlands vroeg hij me ook wat al die stickers betekenden. Ik legde uit dat ik een cabaret duo was samen met die andere gek op de zijkant van de Transporter  en dat we op tour zijn en dat die Autoweek duurtester stickers betekenden dat we hem ook meteen aan het testen zijn. Hij keek me aan en in zijn blik zag ik dat ie er geen zak van begreep. Hij brabbelde iets semie-onverstaanbaars, ik gokte dat ie Turks was, en ik concludeerde dat ik het nog eens moest proberen. Met handen en voeten en er druk bij gebarend, terwijl ik de 18 kuub  WC-papier  nog aan het balanceren was, legde ik het hem nog eens uit.
Hij liet me heel beleefd uitpraten en begon hard te lachen terwijl ik niet eens grappen maakte. Zijn vrolijke snor krulde ervan omhoog. Hij maakte wat wegwerpgebaren en we begrepen dat verder uitleggen geen zin had. Een beetje ongemakkelijk deed ik de bus open en gooide eindelijk de 38 kuub  WC-papier  op de achterbank. In no time had de vriendelijke meneer zich langs mij en de geparkeerde auto naast ons heen gewurmd en trok de bestuurders-deur open, klom in de Transporter en nam plaats achter het stuur. Zijn grote glimlach maakte plaats voor een nog grotere brede grijns. Hij pakte het stuur in zijn handen keek de cockpit rond en begon te lachen. Hij keek me aan en zei: Duitsland, Polen, Turkije, geen probleem. Rijden, rijden. En terwijl hij het zei liet ie zijn handen over het stuur glijden en hopte twee a drie keer op de stoel. Dat was duidelijke taal. Ik zei: "Dat denk ik ook". We keken elkaar aan en begrepen elkaar.
Hij knikte nog twee keer met zijn hoofd terwijl ie door de voorruit de verte in leek te staren en stapte uit. Hij gaf me weer een hand en zei: mooie bus, mooie bus. Ik bedankte hem voor de complimenten en na nog een minuutje de groetjes en bedankt en tot ziens en dat soort dingen stapte ik in en verliet het parkeerterrein . De aardige man bleef nog staan kijken en we zwaaiden naar elkaar terwijl ik langs hem heen weg reed. Hij had gelijk, t'is  een mooie bus. Maar ik moest opschieten ander kreeg ik van moeder de vrouw weer op mijn donder dat ik te lang weg ben geweest. Maar gelukkig kon ik haar blij maken met een overdosis WC-papier .